Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Είμαστε ήδη στο μέσο της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Κι όμως στην Ελλάδα, μετά από πέντε χρόνια πρωτοφανούς κρίσης, παραμένουν προκλήσεις τα αυτονόητα, ενώ οι μεγάλες εθνικές, περιφερειακές, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες προκλήσεις παραδόξως απουσιάζουν εντελώς από το δημόσιο διάλογο.
Πώς θα συνεχιστεί η ανθρώπινη δραστηριότητα στον πλανήτη όταν αυτός έχει φθάσει ή ξεπεράσει τα όριά του; Πώς θα ανταγωνιστούν οι δυτικές κοινωνίες τις αναπτυσσόμενες της Ασίας, της λατινικής Αμερικής αλλά και της Αφρικής, όταν δραστηριοποιούνται με εντελώς διαφορετικούς κανόνες ως προς το σεβασμό στο περιβάλλον, την αξιοποίηση ανθρώπινων και φυσικών πόρων, τα δικαιώματα των ανθρώπων και τα συστήματα διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων; Πώς θα σταματήσει να γερνά η γηραιά Ήπειρος και θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το δημογραφικό; Ποιος ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ποιος του εθνικού κράτους; Πώς δημιουργείται Ευρωπαϊκή ταυτότητα συμβατή με την εκάστοτε εθνική κουλτούρα και το συλλογικό υποσυνείδητο των πολιτών κάθε κράτους μέλους; Πώς προστατεύεται η υγεία των ανθρώπων έναντι κολοσσιαίων συμφερόντων της βιομηχανίας της υγείας;
Ξέχασα. Εμείς εδώ έχουμε άλλα να συζητάμε:πώς θα σκίσουμε το μνημόνιο, πώς θα παίρνουμε τα λεφτά χωρίς να χρειάζεται να φτιάξουμε δημοκρατικό, δυτικού τύπου κράτος που να σέβεται τον πολίτη, πώς θα είμαστε και μέσα και έξω, πώς θα χαράξουμε «αυτόνομη εθνικά υπερήφανη» πορεία, πώς θα μοιράσουμε το «πρωτογενές» πλεόνασμα, πού θα διορίσουμε συμβασιούχους για τρεις μήνες, τι είπε ο Μπαλτάκος και ο Κασιδιάρης, πώς αντέδρασε ο Σκουρλέτης, ποιοι τηλεοπτικοί αστέρες κατεβαίνουν με ποιον συνδυασμό, πώς θα λέγεται το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές, από πού ψωνίζει σακίδια ο Σταύρος Θοδωράκης ...
Σε ένα κόσμο που αλλάζει, από σεβασμό στα παιδιά μας οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να προτείνουμε συγκεκριμένες λύσεις που να προχωράνε παρακάτω την πανευρωπαϊκή συζήτηση για τις μεγάλες προκλήσεις, παράλληλα με τον περισσότερο από ποτέ επιβεβλημένο εθνικό αγώνα μας για να γίνει επιτέλους η Ελλάδα, ξανά, χώρα παραγωγής αγαθών, ιδεών, πολιτισμού, αξιοπρέπειας.
Αυτά τα ζητήματα πραγματεύεται η ομιλία μου αυτή την Κυριακή 27/04/2014 στις 13:00, στο πλαίσιο του 1ου Πανελλήνιου Συνέδριου Πολιτικής Φιλοσοφίας που πραγματοποιείται αυτό το τριήμερο στην Καβάλα.
Πληροφορίες για το συνέδριο στα: www.synathena.info και www.facebook.com/politiki.filosofia. Τις ευχαριστίες μου στους διοργανωτές για την ευγενική πρόσκληση.
Πρώτη δημοσίευσης: marketnews.gr
Επί μακρόν γίνεται συζήτηση για τα λάθη του προγράμματος στην Ελλάδα και τις ευθύνες των διεθνών σχηματισμών σε σχέση με αυτά. Δυστυχώς (και) αυτή η συζήτηση γίνεται σε εντελώς λάθος βάση. Βασίζεται σε λανθασμένες παραδοχές και προφανώς καταλήγει στην εξαγωγή εντελώς ατυχών συμπερασμάτων. Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
1. Την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας μας (συνεχίζουν να) έχουν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, αυτές που επιλέγουν οι Έλληνες πολίτες που προσέρχονται στις κάλπες. Οι κυβερνήσεις μας συνεπώς είναι οι πρώτες και οι τελευταίες υπεύθυνες για την επίλυση των προβλημάτων εντός της χώρας μας και κανείς από τους εξωτερικούς συμβούλους / χρηματοδότες, που παρέχουν τεχνική βοήθεια και χρηματοδοτική στήριξη δεν μπορούν να θεωρούνται συγκρίσιμοι ως προς τις ευθύνες τους με τους ντόπιους κυβερνώντες.
Περισσότερα...
Όχι δεν έχω παραισθήσεις ούτε προσπαθώ να παραπληροφορήσω. Απλώς αποφάσισα να αναφερθώ στο μέλλον. Σε αυτό που πιστεύω κι ελπίζω ότι θα συμβεί. Σε αυτό που είναι το μόνο ενδεχόμενο να έχουμε ομαλά ξεμπερδέματα από την παρούσα κατάσταση χωρίς ακόμα πιο επώδυνα βιωματικά μαθήματα για τους πολλούς. Τον μόνο μη ακραίο τρόπο για να αρχίσει η έξοδος από την η κρίση που βιώνει η χώρα μας.
Όνειρα θερινής νυκτός ίσως πουν πολλοί. Κι όμως δεν είναι τόσο απατηλά. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Περισσότερα...
