Στο συνταξιοδοτικό το μέγεθος μετράει. Και δυστυχώς δεν υπάρχει το ένα μέγεθος που να κάνει σε όλους.
Όσο επιχειρείται να βρεθεί το μέγεθος των παροχών οι οποίες θα είναι ταυτόχρονα επαρκώς μεγάλες για όλους και ταυτόχρονα επαρκώς μικρές ώστε να απαιτούν εισφορές που το σύνολο των εργαζομένων και επιτηδευματιών θα μπορούν να αναλαμβάνουν αγόγγυστα, είναι μάλλον απίθανο να καταλήξουμε σε αποτέλεσμα. Έχουμε χάσει από την εκφώνηση του προβλήματος.

Οι ασφαλιστικές εισφορές είναι τελικά ανταποδοτικές ή όχι;
Κλείνει επταετία η ύφεση στην πατρίδα μας. Για την ώρα δεν διακρίνεται κάποια αναστροφή της πορείας στον ορίζοντα. Ο χρόνος κυλάει χωρίς να διαμορφώνεται ένα νέο πειστικό αφήγημα για την ελληνική κοινωνία. Χωρίς ένα νέο όραμα πάνω στο οποίο οι παραγωγικές δυνάμεις να συμμαχήσουν και τα υπόλοιπα τμήματα της κοινωνίας να αποδεχτούν ως ζητούμενο, ακόμα κι αν απαιτεί θυσίες. Όχι ότι λείπουν οι θυσίες, αλλά στερούνται βιώσιμης στόχευσης.